CODIA ÖZÜ

Bir boşluk var bugünlerde içimde. Hayatımı hiçbir yere sığdıramıyorum. Nereye koysam fazla belki de eksik. Tatsız ve artık dörtlü bir melodi gibiyim. Bir sirkte metrelerce yükseklikte incecik bir ipte sallapati yürüyorum sanki. Sonra birden berrak ve pırıl pırıl bir ırmak düşlüyorum. İçim huzurla doluyor ve mis gibi çimen kokusunu hayal ediyorum. İçimdeki boşluğun yaşama sevincimi etkilememiş olmasına çok seviniyorum sonra da. Karmaşıklığın içinde öz yaşayabilmeyi başarmanın ne denli zor olduğunu biliyorum. Kendim için yaşamak!
Hayır bu bana göre değil. Birileri için yaşamışım yaşadıklarımı. Öğrendiklerim birilerine öğretmek için söylediklerim birilerinin duyması ve duyduklarım birilerine söylemek içinmiş. Ne tuhaf yazılar yazmışım. Birileri okusun ilgi çeksin diye mi acaba? Cümlelerimin ne başı ne sonu belli. Atlanmış konular, iç içe geçmiş ve anlamsızlaşmanın sınırından dönmüş kelime oyunları… ama hepsi benim. Öz mü şimdi yazdıklarım ? Benim özüm sadece yaşadıklarım mı ? Ya düşlerim onlara yer yok mu ?