Bir Tutamdı İstediğim, Artık Bütünüyle Benim

Yeni doğacak bir güne hazırlanmakta geç kaldığımı düşünmenin endişesini taşıyorum sebepsizce. Gün bir yere mi gidiyor, ay yeniden doğacak mı, yoksa tırnaklarını yiyen ömrüm yine beyaz gülleri mi fırlatacak gökyüzüne? Karışık duygular bunlar. Ama bir flütçünün dudaklarından dökülmesi muhtemel söylemlere de pek benziyor bu düşünceler. Her şeyi karmaşıklaştırmadan nefes alamıyorum ben. Basit ve sıradanım diye bağırsam da her şey benim açımdan içinden çıkılamayacak bozkırlara dönüşmeden, aldığım havanın hakkını veremediğimi düşünmekteyim.
Her gün nefis zor telefon konuşmaları yapıyorum. Uzaktakileri özleyerek onlara gülümseyişlerimi fırlatıyorum. Yazılar yazıyorum buzdan ağaçlarıma. Flüt çalmayı özlüyorum.

Notalardan sıkılmış doğaçlamalara geçen bir maestro gibiyim kendi yarattıklarımın tepesinde. Orkestrayı suçlamıyorum çünkü dansetmeyi biliyorum. İstediğim sadece hayatımla birlikte flüt çalabilmek. Çalamamanın ötesinde beni yaralayacak hiç bir şey olamaz. Üstelik ona da sahipken yaşamımın en kıyılarında, en derinliklerinde , üstünde, altında...Yaşamaktı tutkum...Hoyratça yaşamak...

Bir tutamdı istediğim artık bütünüyle benim...

Kuzey Yıldızı