(…) “Kafam yerinde değiL. Gücümün sonuna geLdim. Ve gözLerimin önünden bu meçhuLün görüntüsünü kovamıyorum.. Onu sürekLi oLarak bana rica ederken, sabırsızca çaLışmaya zorLarken görüyorum. Devam ediyorum. Çünkü besteLemek, beni, dinLenmekten daha az yoruyor. ÜsteLik, artık yüreğime başka bir şey aLmak istemiyoum. Saatin çaLdığını bana duyuran bir şeyLer hissediyorum. Yeteneğimden yararLanamadan bitirdim. BununLa birLikte yaşam ne kadar güzeLdi ve korunarak geLişen mesLek ne kadar şansLı… Fakat, insanın kendi yazgısını değiştirmesi oLası değiL. Kimse, günLerini beLirLeyemez. Boyun eğmek gerek. Tanrı bundan hoşnut oLacak… Bitiriyorum. Bu benim cenaze şarkım, ve onu yarım bırakmak zorundayım. “ Bu satırLar Mozart ’ın, en iyi Librettisti Lorenzo da Fonte’ye, Kont WaLsegg’in eşinin anısı için sipariş ettiği ünLü Requiem ’i ( K. 626 ) yazarken yoLLadığı bir mektuptandır. Mozart çok hastadır, keza eseri bitirimeden 5 AraLık 1791’de öLür. Mozart son anına kadar Requiem’i sayıkLamıştır